Па Кім Звоніць Звон

«...не змерзнуць
б да смерці
ў чаканні адлігі...»

Грай, гай, сполах...
дзе той Бог?!
Мне падкажы, хлус!

Дапамажы перажыць,
болю даць рады,
ім не баліць...
смерць
нельга забыць,
нельга забыць!

Я іду па прысадах
на якіх паабапал крыжы,
дый я й сам не такі і жывы,
ужо не такі і жывы.

Енкам не скарыць,
не абудзіць,
і ці людзей,
а не рабоў,
на дыбачках
ваду нагбом,
чуеш?

Па кім звоніць звон?!

Я да рэшты захрас
ва ўспамінах і болю;
я забыўся на час,
і не спазнаю
добрага болей.