Чаканне Адлігі

Дом, мой дом,
такі чужы,
быццам бы ён
як і я
не такі і жывы,
шэптам зноў
вызнаюся сабе…

Сон, мой сон,
які штораз
нібы праклён,
у якім шукаю
дарогу дадому,
хоць я
нікуды і не збег…

Звон, мой звон,
гук яго пачуць наўздагон
так жахліва,
бо кожны выбар і крок
ёсць уласным
(і безумоўным)
правам на шчасце,

якое не ведае межаў!

Колькі людзей
па кішэнях
шукалі ключы,

каб схавацца ў пакінутых вежах,
над якімі стракочуць дажджы.

Феерверкі ў неба,
і дзе б ты не быў,
я дасылаю лісты,
валацугай па поўначы
Менску блукаю
там, дзе навокал крыжы...
Горад пусцее,
крыху вар'яцею,
я застаюся адзін
(даруй мне падлікі),
толькі б не змерзнуць
да смерці
ў чаканні адлігі,
у чаканні адлігі...

Горад пусцее,
птушак усё меней,
я застаюся адзін,
застаюся адзін...